Dit CDtje van Anthony Crawford is er eentje waar ik al geruime tijd mee worstel, want weet eerlijk gezegd niet precies wat ik er mee aan moet. Voornamelijk bekend vanwege zijn werkzaamheden voor Neil Young als gitarist, pianist, en vocalist vanaf begin jaren 80, maar ook daarna als tourmuzikant voor gerenommeerde artiesten als Steve Forbert, Dwight Yoakam en Steve Winwood. Voorwaar geen kleine jongens, en zijn kwaliteiten als uitvoerende artiest staan dan ook allerminst ter discussie.

Five is Red is echter een ongecompliceerd, doch enigszins stuurloos album. Compositorisch is het allemaal zozo, en ook zijn zang is niet echt specifiek verheffend. Halifax Midnight Sun begint met een intrigerende intro, maar zodra de zang begint verzandt de song helaas, ongetwijfeld ondanks de positieve intenties. En zo zijn er meerdere voorbeelden op grond waarvan je zou kunnen baseren dat Anthony’s producten ietwat half gebakken zijn. Ik hoor veel leuke geïnspireerde dingen, maar zelden eindigd dit voor mij in een afgerond geheel. Datzelfde geldt eigenlijk voor Five is Red als eindresultaat. Het was me liever wanneer men meer tijd had genomen de songs naar behoren af te ronden, uiteindelijk hebben ze de kogel door de kerk gejaagd om een punt achter dit project te zetten Zijn project met Sugarcane Jane is van een heel andere orde, alsof het ene het andere in de weg ging zitten. Daar kan je als artiest mee aankomen, en met tevredenheid op terugkijken. Five is Red mist een liefdevolle bereidingstijd.